Karanlık üzerine gelirken; arkasını dönmeye yeltenir insan içgüdüsel olarak. Korkar, belki haklı; belki haksızdır. Ama korkar. Korkularınızın da, sizde barınamayacaklarını anladıkları zaman, geceleri usulca bedeninizden ve ruhunuzdan çıkıp kaçmak gibi bir huyları vardır.

Ya korkmazsa ?

Ya dimdik ayakta durup, geçmişin tüm çığlıklarını göğsüyle durdurmayı denerse ? "Buradan ileriye geçemezsiniz!" diye bağırıp, ellerini güneşin doğup battığı yerlere doğru açarsa ? Sahip olduğu şeylere sımsıkı sarılıp, kollarına geçen paslı tırnak izlerini gülümseyerek kapatmayı denerse ?

Sırtını dönmezse yani; bugüne kadar yapılmış olandan farklı davranırsa ?

Kaçmazsa, sahip çıkarsa ?





Başaramazsa, bunu zaten anlayacaktır.

Ama başarırsa; kendi rüyasının gerçeği haline gelir. Kendi gerçeğini rüyasına çevirir.

Ve işte o zaman; yaşamı yaşamaya değer bir hal alır.