"gözlerinin içinden bana bakıyor çocukluğum,
ellerini dizlerinin üzerinde bitiştirmiş, herşeyden habersiz ama mağrur,
düşlerden kaçan karanlık, kaçacak yer ararken gözlerinin beyazında,
korksa da gülümsüyor ürkek ürkek,
"ben dağıtırım onları, ruhun içimde" diyerek göz kırpıyor.
elleri dizlerinin üzerine, bacakları bitişik."

Korkma sen.

Ben, her gece saklarım bıçakları kendilerinin bile bilmedikleri yerlere,

öyle ki kainatın üzerinde gürgenden dallarını uzatıp dört bir yana çığlık çığlığa sessizlik emreden çukursuz göz bile bilemez nerede olduklarını. O ki, günahların kokusunu alır bulunduğu serin gölgelikten de -

- kıpırdayıp da bakmaya zahmet bile etmez bıraktığı dünyanın neyin içerisinde çürüdüğüne -

Her gece baksam da yatağın altına, kimse var mı diye;

korkmam,

hem istersen tüm ışıklar da sönmez.

Sen sakın korkma.

Bıçaklar kilit altında, bense sana sıkıca sarılıyorum.

Nefret çok uzakta, sıcak ve boş bir sokağın en yalnız çocuğu artık.

Hayat çok güzel bak; güneş hep var ama asla en tepede değil.